Przeklęty Klif

Szczeniak

Kajla nawet nie wiedziała co to radio...
-Nie...
Odpowiedziała zdziwiona i podeszła do jaskini...

Delta Wschodu

Wilczyca potuptała na dół. Spojrzała ironicznie na Secretive, podnosząc obie brwi, i machnęła ogonem.
-Prądu się boisz?
Po czym z wyskoku chwyciła kamerę w żeby, szarpnęła, i wypluła. Sierść na jej pysku zjeżyła się pod wpływem prądu, a ona zadygotała.
-To było stare cacko, teraz parków już nikt nie monitoruje.
I z powrotem weszła na górę. Akurat zaczęło padać.

Szczeniak

Kajla jednym susem wskoczyła do jamy.
-Milutko.
Powiedziała i ułożyła się w koncie

Delta Wschodu

Deszcz spływał Venus po futrze. Zamknęła oczy. Pamięta czasy młodzieńcze, dawno stado, miłą atmosferę, przyjacielskie pyski, wspólne przygotowania do polowania, i wylizanie pysków po posiłku. Pamięta, rodziców, przyjaciół... tam miała przyjaciół, mimo trudnego charakteru. Fałszywa historia chroniła ją. Przed czym? Przed prawdą. Smutną prawdą. Odpędziła od siebie wspomnienia, i wsłuchała się w dźwięk kropli uderzających o trawę. To była ulewa...

Fi Południa

-Nie boję się prądu.-warknęłam.-Po prostu chciałam posłuchać muzyki. Ale widzę że nie macie radia. Szkoda.

Weszłam do jaskini. Położyłam się i zamknęłam oczy. W uszach bębniły mi odgłosy indiańskich bębnów. Ale to tylko sen...

Pół godziny później...

Deszcz dalej padał, a Venus ciągle siedziała na górze. Kajla chyba zasnęła.

Podniosłam się i wyszłam z jaskini. Zeszłam na plażę. Usiadłam pod klifem, na jedynej gładkiej, okrągłej skale. Deszcz tu nie sięgał, a mnie ledwo dotykały wzburzone fale. Patrzyłam się na morze, na deszcz, na chmury...Po chwili usłyszałam grzmot, zobaczyłam błysk. Pioruny...

Po chwili jeden uderzył w klif. Spadły na mnie małe odłamki. Ale klif dalej stał.

Warknęłam i się otrzepałam. Położyłam się na skale. Po chwili zobaczyłam jak podchodzi do mnie mała istotka. To chyba Kajla. Pewnie boi się być sama...

Szczeniak

Kajle obudził grzmot...Bała się więc pomimo deszczu szukała jakiegoś dorosłego wilka...Jednak Secretive nie było...Więc zaczęła węszyć...Doszła do szarej wilczycy...
-Nie boisz się?
Zapytała.Błysk znów rozświetlił niebo a szczeniak schował się za Secretive.Trzęsła się.[/i]

Delta Wschodu

Wilczyca zbudziła się z transu. Popędziła na dół, do Secretive i Kajli. Nie weszła jednak na kamień.
-Lepiej stąd schodźcie. Widać, że to dosyć niestabilne miejsce... szczególnie martwię się o Kajlę. ostatnie zdanie powiedziała jakby do siebie, jednak na tyle głośno, żeby wilczyce mogły ją usłyszeć.

Szczeniak

Kajla poczuła coś co czuła bardzo dawno temu...Kogoś obchodziła...Ktoś myślał o niej...I to Venus...Przytaknęła posłusznie i wstała czekając na resztę...

Fi Południa

-Nie boję się. Mało takich rzeczy, których się boję. A jednak one istnieją. Ale nie jest to burza...Dobra, idziemy.

I wyszłam stamtąd. Poszłam na klif i zaczęłam patrzeć się w chmury. Coś mówiło mi że za nimi jest księżyc w pełni...

Zaczęłam wyć. Dawałam upust swojemu bólowi. Nie chciałam być w Jasper. Ale musiałam. To jedyne bezpieczne miejsce...

Przypomniałam sobie jak mnie postrzelili. Brr...Nienawidzę ludzi. Nienawidzę ludzi, samotności, uwięzienia, głodu...Ale najbardziej nienawidzę bólu...

Delta Wschodu

Venus zbliżyła się, by wziąć szczeniaka w bezpieczne miejsce, jednak łapa osunęła się z wilgotnego kamienia, i nie zyskując równowagi, wilczyca runęła w dół. Starała się chwycić jakiegoś kamienia, i częściowo się jej to udawało, jednak były one zbyt śliskie, i Venus wciąż spadała.

Fi Południa

Zobaczyłam jak Venus spada. Zbiegłam z klifu żeby jej pomóc...

[i]Pięć minut później..[/b]

-...złamane żebro...Ajajaj...I tak masz szczęście że przeżyłaś. Już zaczęło cię znosić w głąb morza. Ledwo cię wyciągnęłam.

Szczeniak

-Venus!
Krzyknęła Kajla która zemdlała na widok spadania wilczycy.Podbiegła do niej i zaczeła płakać na widok złamania...Łzy kapały a Kajla wprost nie umiała się opanować.
-To prze zemnie!
Płakała i uciekła gdzieś w krzaki gdzie skuliła się i płakała...
-Ja nie chciałam!Naprawdę!Czemu prze zemnie zawsze dzieje się coś złego!

Delta Północy

~Kiba nie mógł na to patrzeć bo w końcu zdecydował się powiedzieć. O tym dlaczego ciągle ma doła i czemu jest nieszczęśliwy. - Bo wiecie co muszę wam coś powiedzieć. - Biały wilk nie wiedział jak zareagują jego towarzysze. Lecz pomimo to zebrał się w końcu na odwagę i postanowił im to powiedzieć.

Delta Wschodu

Venus podczołgała się do wilka. Głupie żebro... boli jak nie wiem, przeszkadza... ale Kiba miał coś do powiedzenia, wiec trzeba było sobie poradzić,

Delta Północy

~Kiba trochę się wahał nie wiedział czy ma to z siebie wykrztusić. To zawsze było dla niego takie trudne. Aż w końcu zebrał się na odwagę. - Cóż widzicie, w swoim życiu dużo już przeżyłem. Przyszedłem na świat po to by wypełnić moją misję. Niestety nie wolno mi powiedzieć o niej wiele. Misja nie powiodła się. A ja z każdą sekundą cierpię męki, a z każdą minutą umiera cząstka mnie. Popełniłem błąd i muszę przypłacić za to życiem. Po mimo tego że klątwa trwa powoli i że będę żył jeszcze długo. Będę jeszcze bardzo cierpiał. - Biały wilk puki co był twardy, mimo to z trudem żył i z trudem znajdywał przyjaciół. - Normalnie odszedł bym już dawno, ale nie mogę. To przez Ciebie Venus ! Zakochałem się w Tobie, a teraz nie pozwalasz mi odejść. Nie mogę, bo złamię Ci serce, a to by mnie zabiło. Kocham Cie i dla tego nie odejdę. - Wilk ostatkami sił wydusił to z siebie. Nie chciał jej zostawić nawet, jeśli musiał by przy niej zginąć.