Przeklęty Klif

Fi Południa

Klif...Miejsce, gdzie zginęło wielu. I nie koniecznie były to wilki - przecież nie zawsze był tutaj Park Narodowy. Jest nawet pewna ludzka legenda związana z tym miejscem. Podobno był tu kiedyś zamek, piękny i ogromny. A księżniczka z tego zamku, która nie chciała poślubić pewnego szlachcica, rzuciła się w ryczącą otchłań morza...Co do zamku - to raczej nie prawda, gdyż nie ma tu nawet śladu ruin. Ale może jakaś dziewczyna rzuciła się z klifu, z powodu odrzuconej miłości... Wiadomo jedno. Nikt nie przeżyje skoku z wysokości około 56 metrów nad poziomem morza. Pod wystającą częścią nie ma piasku, ziemi. Jest tam morze, i wystające z niego ostre skały. Czuć tutaj morską bryzę, a szum wiatru brzmi, jakby jęki tych, co zginęli w tym przeklętym miejscu...

Szłam, szłam i szłam. To chyba jakiś pagórek. W dole widziałam morze i piasek. Zapatrzyłam się w pewną błyszczącą muszlę, i o mało nie spadłam z klifu.Cofnęłam się. Uff...Tu nie jest bezpiecznie. Matko Naturo, po co tworzysz takie miejsca?

Położyłam się dalej od krańca klifu. Słyszałam jakby jęki. Brr. Niezbyt przyjazne miejsce. Ale podobno przyjaciół poznaje się w biedzie. Kto będzie moim przyjacielem?

Dorosły

Bleach wkroczył na świeżo odkryte tereny, i nabrał powietrza w płuca. Morska bryza ponoć dobrze działa na zdrowie, przynajmniej tak słyszał. Rzadko kiedy jakieś miejsca mu się podobały, acz to było niezwykle urokliwe, chociażby przez to uczucie częściowego strachu, związanego z możliwością spadnięcia z klifu. Bleach lubił klify. Nie wiedział czemu. Podszedł do krawędzi, gdzie mocno wiatr wył mu w pysk, aż tak, ze uszy położył po sobie. Ponownie wciągnął powietrze. Cudowny zapach. Zapach wolności...

Fi Południa

Usłyszałam jakiś dźwięk. Jakby kroki. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam wilka.

Był jasnoczarny, miejscami prawie czerwony. I miał duże uszy. Podniosłam się z ziemi. Podeszłam do niego prawie bezszelestnie. W tej mgle wyglądał jak poplamiony krwią duch, oczywiście ja podobnie.

-Witaj. Jak ci na imię?-zapytałam.

Delta Północy

~Kiba przytruptał tutaj znudzony. Było tak nudno na tym świecie a on jak to na Kibę przystało, szukał wrażeń dnia!

Fi Południa

Zauważyłam kolejnego ,,przybysza". To był ten wilk z łąki. Jak mu...Nie wiem.

Nie podbiegłam do nowego. Ja do niego podeszłam (no taka różnica że nie ogarniam Very Happy

).

-Jak cię zwą?-zapytałam.

Biały mnie nie widział. Mgła była za gęsta. Usłyszał tylko głos, głos, dochodzący jakby z krańca klifu...No bo ja byłam prawie na krańcu klifu...

Delta Północy

~Kiba popatrzał w stronę wilczycy? - A po co ci wiedzieć jak się nazywam? -Biały wilk nie był zbyt rozmowny. I chodź w jego oczach jak zwykle to bywało, królował smutek. Jego pysk się cieszył. Ale uśmiech był tylko udawany...

Fi Południa

-Eee...Bo chcę?-odpowiedziałam.

Moje niezwykle wielkie pokłady empatii wywnioskowały że wilk jest smutny. Ale ponieważ po walce z Venus, wiedziałam że namolność i ciekawość nie są tu mile widziane, milczałam.

Dorosły

Wilk stał tylko z boku, i patrzył. Kiba był jego najlepszym przyjacielem, wiec podszedł do niego, i trącił go łapą, którą później przerzucił przez jego szyję. Poczochrał go po łbie, i uśmiechnął się chytrze do wilczycy.
-Kiba nie jest zbyt rozmowny.-rzekł opierając się na przyjacielu-Powiedziałbym, ze to typ pustelnika, nie licząc oczywiście Venus... A tak ogółem, Bleach jestem.
Basior wyskoczył, i wylądował przez przybyszką. Przyjrzawszy się jej dokładnie, rzekł:
[b]-Nie widziałem cię tu wcześniej... jesteś nowa, czyż nie?

Delta Północy

~Kiba był wyraźnie zaskoczony odpowiedzią wilczycy. - Hmm...Ciekawa odpowiedź. - Biały wilk powiedział to co wydawało mu się że miał powiedzieć i spuścił łeb. Był smutny głowił się niemiłosiernie. Nad czym? Tego nie wiadomo.

Delta Wschodu

Venus wiedziona znajomym zapachem, przybyła na miejsce. Jak zwykle z dumną postawą. wymachując puszystą kitą. Kiedy jednak spostrzegła Kibę, wyraźnie się rozpromieniła. Podbiegła do niego, i wesoło liznęła go w nos. Jakże dawno go nie widziała! Wtuliła się w jego sierść, nie zwracała nawet uwagi na Bleacha i nową. A co tam!

Delta Północy

~Kiba po mimo tego że rozweselił się na przybycie wilczycy, jego oczy nadal pozostały smutne. Wilk wyglądał ponuro, prawie jak umierający. Co mu się stało? Zasmucony spojrzał na Venus i wymusił uśmiech. Zabrakło mu języka w pysku i kompletnie nie wiedział co ma wilczycy powiedzieć. - Hej, Wenus. -Powiedział nieszczerze i ponownie wymusił uśmiech.

Delta Wschodu

Wilczyca spojrzała w oczy wilka. Oj, znała go zbyt dobrze, by nabrać się na ten uśmiech.
-Co się stało?-zapytała z szczerą troską.
Jakże ona się przy nim odmienia!

Delta Północy

~Kiba bał się spojrzeć w oczy wszystkim na około, dlaczego? Odwrócił więc wzrok. Zbierało mu się na płacz, ale nie o nie, jeszcze nie płakał nie teraz. Nie w tedy kiedy wszystko się dla niego skończyło. Zamknął więc swoje ślepia i powoli zaczął kierować się ku ogrodzeniu. Powoli przegranym krokiem, Chodząc do tyłu, wycofywał się, liczył tylko że coś, jakieś uczucie go tutaj zatrzyma...

Delta Wschodu

Venus skamieniała. Gdzie on idzie? No gdzie? To jakiś głupi żart, czy coś? Nie no, Kiba by się nie poddał, jest na to za silny, a poza tym, przecież by jej nie zostawił samej... a jeżeli jednak? Jeżeli jednak postanowi złamać jej serce jeszcze bardziej, niż dotychczas? Przecież to nie możliwe, on nie jest taki, na pewno sobie z niej żartuje... a może jednak? Za dużo trudnych pytań, wciąż na ten sam temat kłębiło się w jej głowie. Machnęła łapą przed pyskiem, jakby próbując odgonić natrętną muchę, i ruszyła za partnerem.
-Gdzie idziesz?

Delta Północy

~Kiba nie chciał powiedzieć wilczycy gdzie dokładnie idzie, a już tym bardziej nie mógł jej powiedzieć co chce zrobić. Jego serce było złamane, biały wilk był upadły. A krzywdy nieodwracalne. Tu życie białego wilka miało się zakończyć. Dlaczego? Po co? Jaki to ma sens? Kto to wie? Jego ból związany z przybyciem tutaj był nie do zniesienia, a wilk umierał z każdą chwilą. - Proszę nie idź za mną, choćbym miał nie wrócić. - Kiba podszedł do klifu i popatrzał w dół. Wyglądało to tak jakby chciał się zabić. Ale dlaczego?