Legowisko Kajli

Szczeniak

Jaskinia okrążona płaskimi kamieniami ,które aż czekają ,żeby na nisz poskakać.Kajla przychodzi tu ,odpoczywa skacze po kamieniach i nocuje.Do okoła latają pyłki i motylki.Wszystko tylko prosi żeby się nim pobawić.Po prostu idealne miejsce dla Kajli!Pełne zabawy i radości!

Szczeniak

Kajla przybiegła zdyszana
-Muszę wszystko naszykowac na odwiedziny Okamiego!
I uwijała sie jak mrówka.Na kamienu przypominaacym stół połozyła ''obróz''Z mchu.Na dwóch krazkach leżały soczyste kości.Obok ''stołu'' stały dwa mniejsze kamenie przykryte miekcótkim mchem to były ''krzesła''.Wszystko leżało na dworze.Był piekny widok, zachud słońca.Po prostu było romantycznie.

Szczeniak

Okami zdyszany wdrapał się na górę. Padł jak długi na kamienie,, łapiąc powietrze w płuca.
-Ale ty tu masz ładnie!-wypalił.

Szczeniak

-Staram się!Widze ,że się zmęczyłes.Musisz sie przyzwyczaic.
Prosiła słodkimi oczkami.Było w niej coś dziwnego coś czułego.Przez chwilę przyglądała sie przyjacielowi.Gdy sie odzkneła powiedziała:
-Prosze siadaj!Zaraz przyniosę cos do picia!
I wleciała do jamy szukajac po skałach wody z uzdrowiska.Nasłuchiwała czy może Okami nic do niej nie mowi.

Szczeniak

-Zamieszkać? Tutaj? Przecież nie mogę, na terenie watahy północy mam swój kąt.-odparł Okami.
Usiadł na kamieniu i podziwiał widok z góry. Patrzył w horyzont gdzie majaczył kontur ogrodzenia. Wilczek otarł łapą łzy, by nie martwić Kajli. Lubił ją. Czuł, jakby już ją znał,a poznali się dopiero dzisiaj.

Szczeniak

-Wiem.Niewiedziałam co powiedziec i tak sobie powiedziałam...
Rzekła.
-O mam!
Powiedziała i podbiegła do stołu z dwoma płaskimi muszlami i jedną dórza zakręconą.
-Przyniosłam tę wodę z uzdrowiska wiec jes zdrowa.Pij do woli!
I nalała wodę przyjacielowi.Usiadła i spojrzała w oczy wilczka
-Czemu płaczesz?Coś źle zrobiłam?
Spytała się zaniepokojona.

Szczeniak

-O, jednak widzisz...-Okami odwrócił wzrok-To nie ty źle zrobiłaś, tylko ja. Zostawiłem tatę za ogrodzeniem... Ale kazał mi iść... Czemu ja go zostawiłem?! On by mnie nigdy nie zostawił!

Szczeniak

-No ja też zostawiłam mamę...Ale ona juz nie żyła...Moja mama czeka na mnie tam na górze!
Pokazała na niebo.
-Twój tata tez tam na ciebie czeka!Nie smuc się...Mi tesz było smutno ale sie otrzonsnęłam.Mamy siebie.Damy radę.
Opowiadała smutnym głosem.Na koniec uśmiechneła sie i powiedziala:
-Jedz.Pewnie jestes głodny.Jak ci jest smutno to pomysl ,że oni tam w niebie sie bawia z motylami i są szcześliwi.Spotkasz sie z nimi ,ale jeszcze nie teraz.

Szczeniak

Bez słowa Okami zaczął zajadać. Nie łapczywie, ale z apetytem. Cały czas myślał o tacie. Było mu smutno, ale może Kajla ma rację...

Szczeniak

-Widze ,że ci smakuje.Mam tego dużo jak będziesz chciał to weźmiesz sobie do domu.A teraz mi się tu usmiechnij i o tym nie mysl!
Prubowała pocieszyc Okamiego ,choc jej serce plakało za mama i rodzina.Prubowała się czyms zajac i zaczeła jeśc.

Szczeniak

Okami zerwał się na równe łapy. Rozejrzał się dookoła, i zbiegł ze zbocza.
-Zaraz wracam!-krzyknął.
Zniknął za górą zostawiając po sobie tylko wzbita w powietrze chmurę kurzu.

Szczeniak

-Czekaj!Uwazaj to zbocze jest strome!
Przestraszona Kajla nie panowała nad nogami.Zaczeła przebierac nimi to jedna łapa to dróga.Nagle zdecydowała sie.Biegła za nim krzyczac:
-Tylko nie wychoc za ogrodzenie!To niebezpieczne zawołam jakiegoś wilka i pojdzie z nami jak chcesz!Tylko zaczekaj!
Kajla biegła i biegła za przyjacielem bojac się o niego.Zapytała:
-Gdzie biegniesz!
Czuła cos do niego, cos c niepozwalało jej zostac.

Szczeniak

-Zostań! Nie biegnę za ogrodzenie, chcę ci tylko coś dać!

Szczeniak

-Dobrze!
Kajla zatrzymała się aż pył pobrudził ja całą.Jednak nie wbiegała na górę tylko usiadła i czekała...

Szczeniak

Okami zdesperowany pobiegł nad rzekę. Wyszukał wilgotne miejsce, i szukał. W końcu wykopał niewielki zielony pęd, i delikatnie wrócił do Kajli. Wręczył jej znalezisko.
-Nie mogę ci teraz powiedzieć, co to jest. Ale opiekuj się tym dobrze, a w swoim czasie wyrośnie, i zdradzi ci pewną tajemnicę... A ja muszę już iść. Wybacz...
Wilczek włożył roślinką do łap Kajli i zacisnął je na niej. Potem odszedł.